Biri Bizi Yedirsin!

Bu bir derdime derman arama yazısıdır. Derdimin çaresini bilenlerin acil olarak benimle paylaşmaları gerekmektedir. Aksi taktirde pek yakında eriyip gideceğim!

Mutfağa girmek istemiyorum arkadaş! Kısaca konu bu! Ne yemek yapmak ne de yemek geliyor içimden. Zorunluluktan yapıyorum ne yapıyorsam valla ya!

Eskiden severdim aslında mutfak işini. Böyle değişik tarifler falan denerdim. Ben de ailem de her yemeği sevdiğimiz için yakmadığım sürece problem olmazdı. Yerdik yani, güzel günlerdi. Ne zaman evlendim, işte o zaman mutfak maceralarım kötü sonuçlanmaya başladı. Çünkü çook çok yemek seçen bir eşe sahiptim. 

Çocukken bile yemek seçen arkadaşlarımla küsen ben yemek seçmenin doruklarında yaşayan biriyle evlenmiştim. Sanırım bu kaderin bir cilvesiydi. Aynı mutfakta peynire, süte, yoğurda aşık ben ve bunları ağzına sürmeyen eşim; karnabahara, bamyaya, pırasaya bayılan ben ve taze fasulyeden başka sebze yemeyen eşim, bütün çorbaları yiyebilen ben ve mercimek çorbası ve ezogelinden başka çorba yemeyen eşim, bütün sütlü tatlıları hamur işlerini seven ben, benim tek yiyemediğim tatlı türü olan şerbetli tatlılardan başka tatlı yemeyen eşim birlikte bir şeyler yemeye çabalamaya başladık. Kahve içelim diyorum sevmiyor, şöyle güzel bir mantı yapayım diyorum, burun kıvırıyor, tavaya yumurta kırayım diyorum, iyice karıştırıp pişirirsen olur diyor, bildiğin kabus gibiydi.

Hani böyle hayaller kurarsın, müthiş bir sofra, yeni evli çift mum ışığında yiyor falan, bizde hiç öyle bir şey olmadı! Yemek konusunda hep stres olduğumdan hiç özenli sofralar hazırlayamadım. İkimizin ortak sevdiği fırında tavuk ve makarna, kavurma ve pilav ikilileri resmen hayat kurtarıcıydı. Zaten çalıştığımız için öğlenleri farklı şeyler yiyebiliyordum ama işten çıkınca daha da kötü oldu. Aynı şeyleri yemekten bıktım usandım. Neyse evdeydim, başka işim de yoktu, kendime de ekstradan sebze pişiriyordum, tatlı yapıyordum idare ediyordum.

Gel gelelim hamile kaldım ve dedim ki, "Benim çocuğum yemek seçmeyecek! İzin vermem arkadaş. Zorla da olsa tabağında ne varsa yiyecek". Eşim "Bak büyük konuşma, bilemezsin" dedikçe ben " Bu yetiştirmeyle alakalı bir şey görürsün" dedim ve direttim. Çok umutluydum!

Doğum yaptım, Azra bol bol emiyordu, sütüm de vardı, her şey güzeldi. Hamileyken her şeyi yediğim için damak tadı alışmış olurdu zaten ek gıdalarda hiç problem yaşamazdık! 6. aya geldik, ben bir heves bir şeyler denetiyorum, yok arkadaş, küçücük bebek yüzüme baka baka tükürüyor! Yeni olduğu içindir biraz zaman geçsin, bekle bekle, bir yaşına kadar neredeyse doğru düzgün hiç bir şey yemedi. 1 yaşında biraz biraz başladı yemeye ama öyle bir seçiyor ki anlatamam. Süt içmiyor, sebze yemiyor, tatlıları ve hamur işlerini seviyor, tavuk biraz yiyor, yumurtayı zorla yediriyorum vs. 

Eşim durur mu "bak gördün mü kız da bildiğin yemek seçiyor" dedikçe ben "yok yok o değişir, daha bebek" diye diretmeye devam ediyordum. Geldik iki yaşına, memeyi bıraktık. Bende bir umut, bir umut, artık yer her şeyi diyorum, nasılsa acıkacak. Yok anacım yemediii yemediii yemiyooor.

Sebze yemeğini zar zor yediriyorum, bazılarını hiç yemiyor. Et yemiyor, köfte zar zor. Tavuğu bazen yiyor, tadını severse. Balığı seviyor çok şükür, o yedikçe ben mutlu oluyorum :) Yumurtayı rafadan yiyor ama çok severek de değil. Hamur işine bayılıyor. Sevdiği yemekleri sevdiği şekilde istiyor, farklı bir şey katarsam yemiyor (aynı babası). Yoğurdu yiyor çok şükür ama peynir yemiyor. Bol bol süt içiyor, sütlü tatlıları, dondurmayı seviyor. Makarna da her zamanki gibi kurtarıcımız! Sevdiği bir şeyi üst üste yaparsam da yemiyor. En kötüsü de yeni bir yemek yaptığımda eğer daha önce görmemişse tadına bile bakmıyor! Allah'tan babası tadına bakmadan yememek yok diye bir kural koydu da biraz kurtardık! Kural bu diyoruz, çok istemese de bakıyor tadına :) "Pedagoglar her bireyin ayrı damak tadı var, zorlamayın" diye bangır bangır da bağırdığından zorlayamıyorum, kaderimde varmış ne diyeyim, kabul ettim, kızım da yemek seçiyor!

Bütün bunları toplayıp yan yana koyduğumda, bizim evde mutfağa girip yemek yapmak tam bir çin işkencesine dönüşüyor benim için. Her gün kahvaltıda ayrı düşün, öğlen ayrı düşün, akşam ayrı düşün, çıldırmak üzereyim. Böyle canım bazen haşlanmış brokoli, üzerine limonlu sarımsaklı sos istiyor mesela üşeniyorum. Kaç tane ayrı yemek pişireceğim ben! Bıraksalar beni hiç yemeyeceğim valla o derece. Zaten 47 kilo ile kendi tarihimin en düşük kilosundayım uzun zamandır. 

Diyeceğim o dur ki; bana bir yol gösterin ne olur! Mutfağı kendime nasıl cazip hale getirebilirim? Kek yap falan demeyin çünkü yapıyorum bir tek ben yiyorum, daha çok moralim bozuluyor. Elimin tadı da güzeldir bu arada ama o da gidecek elimden bu gidişle. Ne yapsam ki???